Het is al goed
Lieve jij,
Ik wilde je al veel eerder schrijven, maar eerlijk gezegd had ik geen idee waar ik moest beginnen. Er waren veel gedachten en nog meer gevoelens, maar ik kreeg het maar niet in de juiste woorden op papier. En ik weet maar al te goed dat ik het dan even met rust mag laten. Er komt vanzelf een moment dat ik wel de inspiratie voel om een poging te wagen. Bij deze! ;-)
Verbinding maken met wat is
In de vorige brief vertelde ik je dat ik de verbinding wilde versterken met mezelf en mijn hart. Ik had ook bedacht hoe ik dit dan wilde gaan doen, namelijk door meer momenten van stilte te nemen, vaker alleen in de natuur te zijn en in de ochtend te schrijven.
Je zou denken dat ik mezelf inmiddels goed ken en als ik daar bij stil had gestaan, had ik ook geweten dat als ik mezelf dingen voorneem, ik ze dan niet meer wil doen. Ik krijg weerstand, zelfs al vind ik de dingen die ik mezelf heb voorgenomen, fijn om te doen. Iets in mij komt in opstand en ik wil mezelf meteen bevrijden van hetgeen wat ik voor mezelf bedacht en vastgelegd heb. Ik heb hier altijd al moeite mee gehad. Hoe zorg ik voor iets van ritme en structuur in mijn leven, zonder dat ik mezelf vastzet en er geen ruimte meer lijkt te zijn voor wat er op dat moment door mij heen wil stromen?
Nu gebeurde er iets in mijn leven (ik zal je de details van het hoe, wat en waarom besparen) waardoor ik rust moest nemen. Er was even geen structuur meer. Geen dagen vol met dingen te doen. Ik mocht even niks. En we weten allemaal dat (verplichte) rust nogal confronterend kan zijn voor een mens. Ik vind het gelukkig heerlijk om alleen te zijn en vind mezelf meestal fijn gezelschap. Maar ik ervoer ook hoe lastig het is om in verbinding met jezelf te blijven als er gevoelens zijn van angst, pijn en onzekerheid. Om jezelf er niet voor af te sluiten, maar in verbinding blijven met wat er zich voordoet in het moment. Kortom, ik kreeg een gratis lesje voor gevorderden wat het betekent om echt in verbinding met jezelf te zijn én te blijven, ook als het lastig wordt. Alles toelaten en alles ervaren. En dit alles gaat simpelweg gewoon veel beter zonder verzet en weerstand.
Weerstand
Aha, kwam die weerstand weer om de hoek kijken. Ik besloot ermee in gesprek te gaan. Wat kwam het mij keer op keer vertellen? En het antwoord was simpeler dan ik dacht. Als ik in verbinding blijf met mijn hart, kan ik haar stroom volgen in het moment. Als ik deze plek bewoon, voel ik heel sterk dat alles al goed is. De weerstand lost op en ik kan mezelf overgeven aan het leven zelf. Onder de weerstand ligt ruimte, lucht, speelruimte. En soms is het dus ook het doorvoelen van angst of verdriet, wat zonder weerstand ineens veel lichter voelt. Niets zo bevrijdend als gevoelens die er mogen zijn, die mogen bestaan en daardoor kunnen doorstromen.
Mijn weerwoord was altijd: is dit geen hele passieve houding, maak ik nog plannen, heb ik nog wensen, valt niet heel mijn leven in duigen? (Haha die controle ook altijd) Maar wederom kreeg ik een simpel antwoord. Vanuit de plek van acceptatie en overgave, ben je juist in staat om de stappen te zetten die in overeenstemming zijn met je ziel én die het beste zijn voor het geheel waarvan we onderdeel zijn. Ik vraag mezelf in het moment zelf af: wat heeft op dit moment mijn aandacht en liefde nodig? Wat kan ik mezelf geven? Of een ander, het huis, mijn bedrijf, de wereld? En dit is iedere dag weer anders. Het voelt voor mij persoonlijk als de juiste en de enige weg te gaan.
Natuurlijk ritme
In ieder van ons bestaat een natuurlijke ritme wat vrij wil kunnen stromen. Het weet precies wanneer het tijd is om in actie te komen of wanneer het tijd is om te rusten. Het is niet opgelegd door structuren uit de maatschappij of de dingen die wij geconditioneerd bedacht hebben. Het bedenkt niet, het wéét. Het is kloppend bij wie we diep vanbinnen zijn en geeft je precies wat je nodig hebt op het juiste moment.
Ik heb de afgelopen dagen al geëxperimenteerd (altijd goed om het als een experiment te zien) en er gebeurde iets interessants. Momenten van stilte kwamen spontaan uit de lucht vallen als ik op een stoel buiten in de zon zat. Ik schreef iedere dag. Ik zorgde voor het huis, pakte pakketjes in, en schreef deze tekst. Kortom, ik deed van alles en ik voelde geen weerstand. Het voelde eerder als een natuurlijke stroom waarin ik kon mee bewegen, maar ik moest wel goed luisteren.
En toen hoorde ik zachtjes in mezelf: zie je nou wel, als je durft los te laten wordt er precies gedaan wat er gedaan mag worden, voor alles wordt gezorgd. Je bent veilig. Het is al goed.
Liefs Britt
