Ik ben er nu

De winter trekt mij langzaam naar zich toe, krult mij op naar binnen. Als je de ruimte hebt om naar jezelf te luisteren, weet je lichaam precies wat te doen. Ik blijf wat langer in bed liggen in de ochtend. Ik wandel als het licht de schemering geleidelijk overneemt. Ik eet bakken havermout en drink koppen thee en chocolademelk. Ik hul mezelf in warme truien en werk en schrijf op de bank tussen dekens en dieren. Afgelopen weekend was gevuld met familie. En toen ik zondag voor de open haard zat met een kat languit op schoot, kwam er een gevoel van diep thuis zijn over mij heen. Ik kende het gevoel nog van vroeger. Ik was intens gelukkig.

En met dit geluk mee kwam ook weer het besef. Het besef van onze kwetsbaarheid, onze vergankelijkheid. De herinneringen die we ooit beleefden als het huidige moment. Het besef dat alles wat er nu is, er ooit niet meer zal zijn. Niet zo tastbaar en fysiek als dit. Het besef dat alles in het rond gaat, alles in beweging is en ieder begin een einde kent om weer opnieuw te kunnen beginnen.

Eerst voel ik dan weerstand, ik wil me zo graag aan het leven vasthouden. Ik keek naar mijn familie, naar Sander en naar de dieren en even was ik bang dat ik ze strakjes niet meer kan vinden. Als het tijd is om te gaan. Maar er is ook vertrouwen en overgave. Het geeft me troost dat we het met z’n allen mogen doen, ook al gaan we niet allemaal op hetzelfde moment. Geboren worden is gelukt, de weg terug zal ook wel lukken. 

En ook al zijn we dan niet meer fysiek, ik weet dat we elkaar weer zullen vinden. Want dat is wat liefde doet en kan. Zij is zo groots. Zo diep. En altijd dichtbij. Zij is een brug tussen de werelden. Als onzichtbare draden danst zij tussen ons in, waardoor we nooit echt alleen zijn. En misschien zijn we dan wel meer samen dan ooit. Zolang ik mezelf nog niet hoef over te geven aan de dood, geef ik mezelf over aan het leven. Want ik ben er nu. Kwetsbaar. Sterk. Vergankelijk. Eeuwig. En nu dat ik er toch ben, zal ik er met alles wat ik ben zijn. 

Liefs Britt