Te groots voor hokjes
Als ik mezelf en anderen ergens van wil bevrijden, zijn het wel de zelfbedachte of opgelegde hokjes. Ik wil de deuren wagenwijd open zetten. Niet verdwalen in termen, modellen, vormen en concepten, maar de essentie zien en léven.
We zijn veel waarde gaan hechten aan al die hokjes. En als we ons te veel hechten aan dingen, is het des te moeilijker om het weer los te laten als het tijd is om verder te gaan. Als het tijd is om te groeien en transformeren. We willen dingen zo graag in een hokje stoppen, want we houden van orde, van zekerheid. Soms zijn ze helpend, soms zitten ze behoorlijk in de weg, vaak zijn ze te klein. Opgeruimd staat netjes, maar één ding is zeker: het leven is veel, maar het is niet netjes.
Onze lichamen zijn niet netjes. Onze kwetsbare, sterke en prachtige lichamen zijn vol van deukjes, kraters, lijnen, littekens, inhammen en uitsteeksels. Ze zijn rond, knokig, scheef en recht. Zoals dat gaat met dingen die in leven zijn. Voor deze mooie verzameling aan lichamen, hebben we een modelhok gebouwd als norm, een mal, waar maar erg weinig lichamen van nature inpassen. Als we erin gaan, sluiten we onszelf erin op. Eindeloos ontevreden, persend, perfectionerend om iedere oneffenheid strak te trekken. Want pas dan, dan doen we er toe.
De rollen die we voor even spelen of de titels die we dragen in dit leven, zijn niet netjes. Als ik me dit leven eraan had gehecht, had ik het erg zwaar gekregen. En dan heb ik nog makkelijk zonder PhD of MSc titel. Onze persoonlijkheden zijn niet netjes. Mensen die ‘’spiritueel’’ zijn, die zijn standaard gekleed in gewaden, slapen met een edelsteen onder hun kussen en houden van wierook. Nee hoor, ze houden ook gewoon van wijn en worden misselijk van wierook. Het is maar net de beeldvorming, de betekenis die we hebben gegeven aan al die hokjes en concepten. Laat mij maar gewoon in het bos zijn in plaats van bosbaden en proberen te zijn met wat is, in plaats van aan ‘’mindfulness’’ doen. Anders lijkt het wéér alsof ik van alles moet doen, terwijl ik zo graag gewoon even wil zijn.
Volgens mij is dat het probleem van veel dingen die nu eindelijk beginnen los te komen en zich langzaam beginnen te bevrijden. Of het nu om ons uiterlijk gaat, van wie je wilt houden, wel of geen naam wilt geven aan je gender. Het is het omarmen van onze verscheidenheid. Onszelf vrij laten bestaan en bewegen, omarmen wat we zijn of juist niet.
Zelfs onze zielen zijn niet netjes. Voor even zitten ze in dit lichaam, een stukje, maar nooit helemaal. De hokjes zijn tijdelijk, vergankelijk, in bruikleen, kunnen veranderen van vorm en zijn altijd op maat gemaakt, voor dit ene moment. En misschien laat onze ziel hiermee precies zien waar het om gaat: we passen er niet in, in zo’n hokje. We zijn er simpelweg te groots voor.
