Zonder verwachtingen

20-12-2012

Ik heb ze vrijwel altijd, bewust of onbewust. Nu vroeg mijn lieve schoonzusje mij mee naar een concert van Coby Grant in de Effenaar en ik dacht waarom niet? Ze had de kaartjes van een collega gekregen en die weer van iemand anders, dus ik dacht: hoe geweldig kan het zijn als twee mensen er maar al te graag van af willen? Geen verwachtingen dus in mijn overwerkend brein. Blanco was het en geloof me, dat is zeldzaam. 

Daar zaten we dan, knus op een bank met een drankje, oude kleden op de grond, ouderwetse lampen op het podium, het publiek dicht bij elkaar en dicht bij haar stem. Ik werd op slag verliefd. En goed. Bij ieder liedje wist ze weer kippenvel te produceren op mijn armen en zoals muziek dat soms kan: het raakt je tot in de ziel. Daarnaast kan ze niet fluiten en drinkt haar thee nooit helemaal op, twee dingen waar ik me volledig in kan vinden. Maar dat terzijde, ik geloofde wat ze zong en beter nog, ze veranderde iets in me. 

Ze zong een liedje over het realiseren van je dromen en het klinkt nu allemaal behoorlijk cliché, maar voor mij voelde het op dat moment niet zo. Het voelde nieuw, het voelde echt en opeens dacht ik: wat heb ik te verliezen? Ik weet dat de weg behoorlijk hobbelig kan worden, mensen zullen je neerhalen, ze zullen je vertellen dat je naïef bent, dat het je misschien niet gaat lukken en dat je kunt falen. En het ergste, misschien vertel ik dit mezelf soms ook. Zoals Coby zei: ‘’I do not believe I can’t, there is faith within my heart.’’ En precies op dat moment voelde ik het ook, iemand anders moest het misschien eerst benoemen totdat ik het zo duidelijk kon voelen, maar het was er. 

Zo zie je maar, zonder verwachtingen op een doodnormale woensdagavond, gebeurde er onverwachts juist iets heel bijzonders. Ik plantte vol oprechte hoop het zaadje voor de toekomst. Het enige wat ik nu nog kan doen, is er goed voor zorgen en mijn ogen extra goed open houden, mocht het zaadje uitgroeien tot iets nog beters!

Alle liefs, 

Britt