Van weten naar leven

23-1-2019 

Het is pas 23 januari maar ik vind 2019 nu al helemaal fijn. Het jaar startte met groeipijn, vastzitten in het denken en meer van dat. En toen opeens opende zich een klein deurtje waarin zomaar in kon stappen zodat ik de dingen die ik weet, ook echt kon gaan leven. Ineens gaf het leven mij tijd. Of eigenlijk gaf ik eindelijk tijd aan het leven. Als je alle ruis weghaalt, ontstaan er namelijk zeeën van tijd. Maar open zeeën kunnen nogal angstaanjagend zijn als we niet hebben leren zwemmen in de grootte ervan. 

Ruis

Het is best confronterend om je tijd te vullen met dingen die er echt toe doen, alsof je voor het eerst een spel voor gevorderden speelt waar je de spelregels niet van kent. Het is veel makkelijker om ergens te willen komen, dan ergens gewoon al te zijn. Maar dat is alleen zo omdat kiezen voor de belangrijkere dingen meer moeite kost en we zijn al zo moe van alles. Ik was er beter in om een berg ruis over mezelf heen te gooien omdat ik enkel daar slachtoffer kon zijn van de situatie. Daar kan ik het hardst schreeuwen dat ik geen kant op kan door alle chaos. Kortom, ik creëerde mijn eigen chaos. Ik vulde het jarenlang op zodat mijn eigen verhaal mij niet goed kon vinden maar telkens als er even witruimte was, danste de woorden voor mijn verbeelding en vertelden mijn verhaal alsnog. Kortom, je kunt wegrennen, je leven vullen tot aan de nok maar je verhaal vindt je toch wel. Vroeg of laat of in de meeste gevallen: precies op tijd. 

Ik nam afscheid van mijn ellenlange to-do lijstjes waar ik tig gecreëerde moetjes op had gezet voor allemaal verschillende gebieden. Ik kijk geen nieuws meer, bijna geen tv of series. Ik probeer minder doelloos te scrollen op mijn telefoon en alleen de mensen te volgen waar ik energie van krijg. Iedereen heeft andere ruis. Misschien vul jij het met gamen, eten of drinken, sporten of kopen. Deze dingen kunnen natuurlijk allemaal heerlijk zijn, als je ze maar vanuit de juiste plek inzet. 

Vastzitten

Toen ik eenmaal aan het dobberen was in de open zee, had ik geen idee waar ik heen moest zwemmen. En van watertrappelen word je nogal snel moe. Ik viel van de ene in de andere denkfout en mijn hoofd kon het niet meer aan om mijn dagen te vullen. Zelfs zij wist dat het te veel verantwoordelijkheid was om te dragen. De inhoud moest vanuit een andere plek komen. Toen ik echt letterlijk niet meer wist ik waar ik mezelf moest laten en wat ik met het volgende uur moest of de dag erna, zat ik enorm vast. Ik was moe en verward en kon mijn leven maar niet goed inrichten. Totdat ik dacht, wat kan ik sowieso doen? Gewoon omdat het er al is en het toch al mijn verantwoordelijkheden zijn op dit moment? Ik moet slapen, eten, werken, de honden uitlaten, zorgen voor mezelf, anderen en mijn huis. Wat blijkt? Wil je dat gewoon een beetje met goed fatsoen doen, heb je helemaal geen tijd meer voor onnodig opvulmateriaal.  

Dankbaarheid 

Toen ik geen slinkse afleidingsmanoeuvres meer had, kwam ik uit bij liefde. Hoe logisch eigenlijk, wat met liefde begint en eindigt eigenlijk zo'n beetje alles. Liefde besloot van het huis poetsen een groot dankbaarheidsritueel te maken. Ik verschoonde het bed en was dankbaar dat ik iedere nacht veilig en warm kon slapen. Ik deed de was en was intens blij met alle kleding die ik had en zonder te veel moeite kon wassen. Ik bakte een bananenbrood en was dankbaar dat ik mezelf kon voeden en altijd genoeg te eten heb. Ik ging met de honden wandelen en was zo blij toen ik ze wild zag rondrennen in het Bossche Broek. Liefde besloot gezonde boodschappen te halen. Liefde besloot naar yoga te gaan en even stil te zijn. Liefde besloot te schrijven wat ze wilde schrijven. Toen was ik eigenlijk zo content met alle basisdingetjes, dat ik me helemaal niet meer af hoefde te vragen hoe ik mijn leven moest opvullen of hoe ik alles wat ik ooit wilde moest gaan bereiken. Het was er allemaal echt al. Ik hoef er alleen maar liefde en aandacht in te stoppen en het dagelijkse leven is de fijnste plek die er maar is. 

Toen zei Sander ook nog: ''je hoeft het allemaal niet zo te regisseren.'' En inderdaad, ik hoefde mezelf alleen maar ertussenuit te halen en de tijd te behandelen vanuit liefde. De rest gaat vanzelf. Die groeipijn ook altijd, het is er eigenlijk alleen maar om ons te vertellen dat we het bijna snappen. Dat we er bijna klaar voor zijn. En in mijn geval: om te stoppen met regisseren en te starten met spelen. 

Alle liefs, 

Britt