Sterrenstof

19-12-2017 

In 2018 word ik op 8 augustus 28 jaar. En ligt het aan mij of heeft iedereen het gevoel dat het zijn of haar jaar gaat worden? Een jaar waarin we ons hele zelf de weg laten leiden. Waarin we een leven ontwerpen waar we zelf precies in passen. 

Ik vind het maar lastig om te zijn wie je bent. Want wat ben ik eigenlijk precies? Een hoopje atomen? Een brein, een lichaam en een ziel? De dingen waarvan ik houd, mijn dromen? Of een beetje van dit alles in een mensje gepropt? Alles in je vernieuwt zichzelf continu maar sommige dingen blijven ook gewoon hetzelfde. Ik houd nog steeds niet van koffie, het nieuws, series kijken of sporten. 

 Ik zou nog steeds willen dat ik het leven wat beter kon organiseren, dat ik socialer was, bergjes geduld op voorraad had (vooral als ik weer eens piano probeer te spelen) en altijd scherp was. Toch blijf ik altijd wat chaotisch, ben ik gewoon niet goed in smalltalk en zijn mijn bergjes geduld vrijwel altijd op. 

Dan heb je nog al die tegenstrijdigheden die samen in je wonen. Ik houd van avontuur, maar als ik dan op avontuur ben, denk ik waarom wilde ik ook alweer gletsjers beklimmen in Noorwegen met hoogtevrees? Ik ben wild, maar ook rustig. Zelfverzekerd, maar ook onzeker. Ik verander constant van gedachten. Ik wil het klein en simpel. Maar maak het vaak groots en moeilijk. Ik lach en huil veel. Ik huil zelfs als ik lach. Ik houd van verhalen. In de vorm van een film, muziek, een gedicht, in een boek of in de vorm van een wezen. Ze bewegen je en nemen je mee naar een plek waarvan je niet wist dat die bestond. Maar het is er altijd magisch. Ik houd ervan om de dag weg te dansen naar de nacht. Ik ben hier nu 27 jaar maar voel me altijd alle leeftijden door elkaar. Ik houd van mensen. Je kunt met ze praten en als je ze goed in de ogen kijkt hoeft dat soms niet eens. Soms begrijp je elkaar en voor even ben je dan samen alleen. Soms voel ik me zwaar, maar gelukkig hebben ze mij extra licht in elkaar gezet zodat het niet té zou worden. Ik besta vooral uit benen, heb groene ogen en een klein mysterieus deukje in mijn buik. Ik weet ook dat ik niet in slaap moet vallen achter het stuur als ik op weg ben in het leven. Als ik voor heel even achter iemand anders aan rijd, wordt het helemaal niks. 

Dit jaar word ik alles. Het licht en het donker. Want pas als ik alles van mezelf mag zijn, dan klopt het. Dan stroomt het en ontploft mijn hart van liefde op een fijne manier. 

Oké, simpel, klein, smalltalk. Wie ik ben? Oh, gewoon een knap in elkaar gezet bundeltje sterrenstof die woont op een zwevende planeet in het universum. Hoe heette jij ook al weer? 

Alle liefs, 

Britt