Lekker door alsen

23-03-2012

Als ik mijn diploma heb, als ik deze deadline heb gehaald, als ik een huis heb, als ik die baan heb, als ik een partner heb, als ik al deze kleding koop of welke voorwaarde je ook stelt, daarna zal eindelijk het geluk je overspoelen. Maar is dat niet nogal een laffe belofte aan onszelf? Achter elke berg schuilt weer een andere berg en we lijken maar weinig tijd te nemen om even van het uitzicht te genieten. Na ieder doel lijken we direct weer tig nieuwe doelen op te stellen. Ik ging me afvragen: wanneer is het genoeg? En stellen we wel realistische eisen aan de term genoeg? Wat als we steeds een nieuwe berg beklimmen, zonder te kijken naar het mooie uitzicht en gewoon weer verder wandelen? 

Ik las het laatst ergens: ''Als je op weg bent naar je doel, vergeet de dagen ertussenin niet.'' En dat lijkt me best belangrijk. De weg er naartoe lijkt me eigenlijk veel interessanter dan de eindbestemming. Ik bedoel, dan ben je er en dan? 

Soms heb ik het gevoel dat ik een groot kleurig tapijt aan het weven ben mijn gehele leven en maar zelden of nooit de kans neem om het geheel eens te bekijken. Gewoon omdat ik maar door wil weven. Ik weef verder in de hoop dat het er mooi uit zal zien, maar ik kan net zo goed een monster aan het weven zijn in plaats van een kleurige zonnebloem. 

Vandaar dat ik toch nog even door wil alsen. 

Wat als ik zou besluiten om vaker te genieten van alles wat ik aan het maken ben en niet meteen door ren naar het volgende? Wat als we zouden besluiten dat we precies met wat we nu hebben, vandaag al gelukkig zouden zijn? 

De enige voorwaarden die ik mezelf voortaan nog probeer te stellen, zijn bovenstaande. Gewoon omdat ik vind dat elke dag een dag is om er weer een gelukkige van te maken. Niet morgen, maar gewoon vandaag. 

Alle liefs,

Britt