Waarom is accepteren zo moeilijk?

13-11-2011

Ik hoor constant om me heen dat ik moet accepteren. Accepteren als ik een rot dag heb, accepteren hoe ik ben, de situatie accepteren…Niet accepteren is eigenlijk willen dat iets anders is dan dat het op dat moment is. En als je het zo brengt, klinkt het opeens heel ontevreden om niet te accepteren.

Ik weet alleen niet of ik er altijd even goed in ben. Als ik chagrijnig ben, probeer ik mezelf onmiddellijk op te beuren, probeer een glimlach op mijn gezicht te persen, bedenk me waarom ik chagrijnig ben en vind dat ik helemaal geen recht heb om chagrijnig te zijn. Wat een strijd.  Accepteren hoe ik ben, is al helemaal een lastige. De persoon die ik wil zijn, komt namelijk niet altijd overeen met de persoon die ik ben. Af en toe zou ik willen dat ik sportief was. Dat ik samen met mijn vriend kon tennissen of skiën. Op een bepaald punt in je leven kom je er dan achter dat het gewoon niet is weggelegd voor iemand die liever dutjes doet en films kijkt in bed. Nu vraag ik mezelf wel af: waarom vind ik het af en toe zo moeilijk om deze persoon te accepteren? Terwijl ik eigenlijk weet dat ik dit persoontje ben geworden, omdat niemand het zo goed kan als ik.

Accepteren is denk ik heel moeilijk omdat het betekent dat we het precies goed vinden zoals het nu is. Terwijl we dat nooit zo geleerd hebben. Alles in het leven is altijd gebaseerd op verbetering. Als we alles zouden accepteren, zou het dan ook betekenen dat we voortdurend stil staan in het leven? Ik denk van niet. Groei is onvermijdelijk. En gras groeit niet harder door eraan te trekken. Ik denk dat het allemaal een kwestie is van jezelf accepteren op ieder moment in het leven en vervolgens de onvermijdelijke groei in jezelf ook accepteren. Zoals spiritueel leraar Sri Chinmoy zei: ‘’Als ik mezelf niet eerst accepteer in mijn onvolmaaktheid, hoe kan ik dan ooit mijn beperkingen overstijgen?’’ 

Alle liefs,

Britt